Rüzgara Karşı Şiiri - Mustafa Özhan

Yapmak istediğim sürece beni kimse durduramaz aslında
Herşey beyinde başlar ve orda biter
Kollarını kapadığında kendinden başkasını sarmazsın nede olsa
Genede köprüleri kaldırmaya değmez
Bırak onları,onlar nasıl düşünürse düşünsün
Önemli olan senin ne düşündüğün
Seslerin çok uzağında görülenin ötesinde
Yaşam kayıp gidecekmiş gibi
Salt değil hiçbir şey
Kabullendiremem kendimi,ne kadar uğraşsamda
Yüzüm aynaya hiç bu kadar yabancı gelmemişti
Yalvaranlar,kaybolanlar
Ve; benliğini reddedenler
Bütün bunlara rağmen;
Rüzgara karşı yürüyenler
Gerçekliğin kaybolduğu noktaya ulaştığında
Kendi gerçekliğini bulursun belki de
Hayat hep ince bir çizgi üzerinde
Günahlar sırtlanılmış yürünmekte
Bir hayat tanıdım
Rüzgara karşı direnmekte

Kulağımda savaş çığlıkları
Ekranda Dünya'nın albenisiyle kendinden geçmiş insanlar
Yaşanılanlar hiç bu kadar anlamsız,
Hareketler hiç bu kadar maksatsız gelmemişti
Hissedilenin ötesinde bir şey bu

Al bu harfler senin olsun yorgun adam
Anlıyorum seni ve sebebini
Bir silik yazı olsada yaşantın
Zamansız kırılsada gitarın
Aldırma! Parçaları elinde ve yüreğinde
Kaderci bir anlayış değil benimki
Kader bizim elimizde
Görülsede insanlığın öteki kesmi
Beyindeki sabit noktalar silinmesede
Gerçeğinden asla vazgeçme
Ve daima kendi yolunda ilerle