Rüzgar ve Sen Şiiri - Abdulhakim Soyal

Gece kadar aydınlık, gündüz kadar karamsar yüreğim,
Kimsesizlik sarmış ruhumu
Ve özleminle tutuşur gönlüm...

Bir yanı çocuk, bir yanı ihtiyar ruhum,
Umudun rüzgârında savrulur hayallerim,
Alobora olan kalbim... çaresiz duaya durur.

Bilirim... !..kabul görmez dualarım, yalnız bir ömür seni anmakmış kaderim.
Tanrı böyle buyurmuş yazgı kurumuş,
Bir deli sevda bu, umutsuzluk umut olmuş...

Buzdağına doğru ilerler ömrüm,
Seni diler sensiz geçecek ömre tutkun çaresiz gönlüm...
Işıksız bir yoldur bu, kimsesiz; isminle avunur yüreğim.

Esen rüzgârdan seni dinlerim, alamadığım kokunu ruha yoldaş eylerim.
Tükenişte kalbim hayalinle ruhumun raksını izlerim,
Karanlık... karanlık ömrüm bu esen rüzgârda seni özler çaresiz seni dilerim.

Kuruyan göz pınarlarım, incelen bedenimi kıskandırır,
Göklere açılan ellerim Meleklerin matemi,
Özleminle solan yüzüm aşkının eseri...

- A. Hakimm... -