Rüzgâr ve Saçların Şiiri - Rıdvan Cankiç

Gece gibi saçlarını ne kadar da çok severdim.
Saçların ayaklarıma dolanmasın.
Ben onları omuzundan aşağıya tül gibi aktığı zaman daha çok seviyorum.

Severdim saçlarını daha seni tanımadan.
Arkanda dururdum mahallede yürürken.
Kokusunu hafızama yazmıştım.
Ne zaman bu kokuyu bir yerde duysam
Hep seni arardı gözlerim...

Rüzgâr artık kışın kulaklarıma uğultu ile gelmiyor.
Ne zaman kuvvetlice esse
"Seni seviyorum" diyen bir ses olarak duyuyorum.
Yazları sevmiyorum o yüzden.
Çünkü rüzgâr olmayınca sesini de kaybediyorum.
Göz kapaklarımda ne zaman yaşlar birikse
Onları tutmak için kendimi zorlasam
Gene sen oradasın diye hissediyorum.