Rüzgara çığlık olur yüreğim,
Kokunu getirdiği an burnuma.
Cama vuran yağmur damlası,
Bana umudu öğretti.
Bir hasret şiiri yazdım.
Kokunu bana getiren getiren rüzgara bıraktım.
Bir gün çıkıp gelsen,
Ya da bana gel desen.
Ben de takılır gelirdim.
Dağ, ova, bayır, demeden,
Kokunu bana getiren rüzgarın ardından.
Gittin en kolay gitmekti.
Geride kalansa, yıkılmış hüsran, darma dağınık.
Kokun kaldı, bir de yalancı gözlerin.
Sen gittin, keşke kokunda,
Seni seven, yüreğimden de gitseydi.
Gitti diyorum, bitti diyorum.
Her rüzgarla yine kokun geliyor.
Umutlarımı unuttum gülüm.
Yaşadığım sadece acı ve keder.
Her gece başka kokularla uyandığım yatağımdan.
Yüzüme vuran rüzarla kokun geldi.
Kokun rüzgarla dolar eser de.
Sarar sensizlik her nefeste.
Bilirim gün gelir yaşanır.
Kokun hala içimde.
Her rüzgar esişinde doluyorsun içime,
Ben seninle yaşıyorum bu aşkı.
Rüzgarla gelen kokun.......
02.11. 2010
GÜLSEREN AKDAŞ
Gülseren AkdaşKayıt Tarihi : 13.1.2011 00:14:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!