Yaşam bu ardımızda bıraktığımız her şey, önümüzde bir engel oluyor ama güç bizde ise mutluluğu yaşamamız gelecektir bu dirençle, yaşamın kaç girdabı var bilinmez ki bazen insan bir kanyonun tam da ortasındayken başlar asıl yaşam…
İşte engebeler ve de sis hepsi ortada durur ve adım atarsın gözü kapalı tekrar yaşama…
Ben sadece acılanmalarda nefes almaları öğrenmişim derken başlar asıl kanyonun bunaltıcı susları usulca…
Bir kara üzüm salkımı sallanıp duruyor gözümün önündeki dalında, zorluyor hayatı kendi kendine kararırken, hayatımı zorluyorum ona baka baka, bir seni düşlüyorum el uzatışınla kara üzüm salkımına, kayboluyorum rüzgârında hayatın…
Aslında gün ışığı yoksunlarıydı bizim el tutuşma zamanlarımız, kahredici düş yorgunlarıydık, umutsuz, uykusuz, belki de bilinçsizdik hayata, sadece gücümüz yüreğimizden çökmüş çıkmış feryatlarımızdaydı, hayatın en kalın ipleriyle bağlıydı bileklerimiz, kimsesizliğin yorgun bakışlarındaki kirpiklerimizdeydi titreyişlerimiz, çoğu zaman soğuk, çoğu zaman korkularımız sallanırdı kirpik uçlarımızdan, kaskatı kasılırdık beden titremeleri ile hayıflanırdık kendi kendimize, yaşanan hayata sahip olamamanın sıkıntısı çökerdi incelen kalp cidarlarına, el tutuşmalarımız hep karanlığın koyu dibinde, korkuların yasak çizgisindeydi, hayatımızı zorlarken haz aldığımız tek cümle vardı “ben sende severek kalmak isterim hayatı ne kadar zorlasak da senle olmak isterdim bu çetin şartlarda” derken bile içimiz üşürdü biz fark etmezdik, çünkü sevginin sıcağıydı içimizdeki yanan kor…
Tamamını Oku
