Rüzgar Gülü Açtı Şiiri - Vehbi Yurt

Rüzgar gülü açtı estikçe
Aydınlık veren döngüsüyle
Papatyalar kadar tutkun doğaya
Gölgesinde uzun oturduğunda
Kırık taş parçalarına yansır
Dönen başımın üstünde ki gül
Pervaneler oluşur her yanında
Estikçe daha çok hissedilir
Anlarsın açıkta güneşten yorulmadığını
Alevlenir sandığın akşamların
Tepeleri aşan güneş batışında
Her batış yeniden uyandırır
Ebedilik arzusunun yoklukta olduğunu
Kanadını yakmış kelebekler
Sarmış dört bir yanını geceleri
Tam da bu vakit
Rüzgar gülü açtı estikçe
Uykuları kaçırır pervanelerin sesi
Siren sesi değil kıyametin habercisi
İnsan böyle bir varlık
Gerçekten alemlerin incisi
Yakılan atılan kıvılcımlar
Habercisi olmuştur büyük ateşlerin
Musa'nın yanan ateşi gibi
Yusuf'ta bir masal
Ulaşmak ümidiyle kilitlenmiş sevda
Böyle bir hal ne denizlerde var
Ne kalplerde ne de arzda
Kanadı kırılan pervanelerin
Yanık kokuları gelir üstümüze
Yayılır pişmanlığın her zerresi
Çırpınır sonsuza uçmanın gayretiyle
Başının yanık kanadının kırık haliyle