Rüzgar Gülü.3 Şiiri - Kadir Ünlü

Ne yaşanası olurdu zehirsiz hayat.
Ne güzel olurdu...
Yıkılmasaydı yel değirmenleri.
Yok olmasaydı kalplerde ki rüzgar gülleri..
Tandırdan yiyor olsaydık hâlâ ekmeği,
Testiden içiyor olsaldık çeşme suyunu.
Taş kesildi yürekler,koptu insanlık insaniyetten ne yazık..!
Her yeni icattan,her yeni eşyadan sentetik yaşamdan sonra.
Ne az mutlu oluyor artık insan
Ben de ha keza..!
O da bir çocuğun ve torunlarımın güldüğünü gördüğümde,
Dönüyor fırıl fırıl kalbimin rüzgar gülü
o an..!
Oysa bir düşen bin parça,
büyüklerin öfkeli ve azgın suratlarında..!
Bakın işte burada iki çocuk...
Biri torunum biri kalbim ne kadar da mutlular,
Keşke tüm kalpler çocuk ....
“Keşke tüm Dünya halkları kardeş kalsalardı”
Cehennem olmazdı Dünya,
Kalmazdı mutluluk umutları mahşere.