Rüzgar Ağlatısı, Yıkımdan Az Önceki Fayd ...

Yeşil soğanı ekmek arasına,
koyanlardandık.

Sapını yerdik,
kıtır kıtır,
tuza banarak.

Domatesin göbeğine,
zeytin yağı dökerdik
ve biber patlatırdık yanına.
Taze ata ekmeğinin köşesi
ve susamlı ramazan pidesi.

Yanımızda kediler vardı,
semirmiş.

Mısır yerdik kumsalda.

Simit
ve çay sabahları
ve taze pohaça
ve neskayve
ve zaman zaman portakal suyu.

Nasılda mutluyduk,
arabalarımızın içinde,
ahhh çocuklarım!

Nar alırlık pazardan.
Sulu ve tane tane çıkardı içi
ve şekerli anamur muzu.

Ve dünya,
sadece,
üstün ve kutsanmış insan içindi.

Bilemedik kıymetini hiçbir şeyin.
Ne çok kibirlendik,
sanayimizle.

Ne zamandır pazara gelen,
sadece patates.

Üzümler dalında yandı hep.

Sıcak sıcak esti tepemizden rüzgar.

Hep şiddetin,
açlığın,
gücün,
acının,
çalımın
ve zenginliğin
peşinden koştuk.

Her seferinde,
şeytanın çılgın gülüşünü duyduk,
sonunda.

Üstümüzden,
bulutlar geçerken,
yerde yatanları umursamadık.

Aç olan,
güçsüz olan
insanları dahi
ezen ve umursamayan bizler,
doğayı,
ağaçları,
hayvanları umursamadık elbeltte.

Ve onların üstüne kurduğumuz dünyamızın çöküşünü,
kendi öz gözlerimizden gördük.

Bir otun
ve bir solucanın
ve bir karıncanın
ve ıslık çalarak üzümlerin arasında dolaşan,
küçücük bir oğlan çocuğunun gözünden,
asla göremedik toprağı.