Rüzgar Ağlatısı, Yağmurlu Dua

Gökyüzü uzun zamandır yerindeydi.

Bir tek güneş vardı ondan eski.

Kum tanelerinin tenime bulaştığı yerden baktığımda,
ne kadar da geniş görünürdü gözüme mavi.

Bulutlar beni umursamadan,
ılık rüzgarın önüne düşerdi,
üstümden geçip giderdi.
Çocuklar küçücük parmaklarıyla işaret ederlerdi,
bulutlardaki zor seçilen figürleri.

O küçük parmaklar,
bütün hayatlarını,
altında geçirirlerdi geniş maviliğin
ve koyu fırtınadan korkarlardı.
Güneşi denizin ardına uğurlayan ufuk,
salınan kumsal ateşlerinin danslarına imrenen, kızıl bulutlar barındırırdı.

Titrerdi dudaklar,
hep beraber,
yağmura edilen dualarla.

Herkes bilirdi,
yağmur yaşamı yenilerken,
yaşamın sonunu da getirirdi bazılarına.

Tarihle beraber,
inişinde yere yağmurun,
önüne kattığı evlerde çocuklar ölür,
yukarda dönmekte olan kuşların aralarına katılırlardı.

Bulutların son gözyaşlarını dökmesini beklerdi güneş,
boyamak için gökyüzünü.

Başları havaya kalkardı geride kalanların,
geride kalmanın verdiği buruk tebessümle.

Yağmur kuşları ırak düştüğünde gözden,
rüzgarın eşliğinde maviye yenik düşerdi, seçilmiş yedi renk.

Toprağa düşen damlalar,
kimilerine verdiği acılara karşılık,
hayat verirdi yeni doğacaklara
ve ayakta kalanlara.

Titrerdi dudaklar,
yağmura edilen ağıtlarla.