Rüzgar Ağlatısı, Sen Ben Hep Bizdik Boza ...

Ayaklarımızın bastığı yer titreyince,
kedi mırıltısını duyardık toprağın geniş göğsünden.

O zaman hatırlardık hâlâ gökyüzünün altındayız
ve ancak o zaman hatırlardık düşünmeyi.

O gece aya bakıp ağlayanlar,
ertesi sabah uyanıp,
yüzünü yine güneşe dönecekti.

Ve yine bir yaprak toprağa düşecekti,
Ve bir kimsesizin ömrü yine ağlayışsız bitecekti.

Çimenlerin arasında gezen salyangozlar gibiydik o zaman,
küçük ve değersiz.

Nereye gideceğini şaşırmış sarmaşıklar gibiydik.

Bizi asacak iplere dolanmaya çalışmıştık nice zaman.

Güneş ısıtınca etrafı,
kafasını çamura sokmaya çalışan solucanlar gibiydik.

Acıkınca,
anasının memesini bulamayan enikler gibiydik.

Çırpınabilsin diye,
tek bacağı açıkta bırakılan kurbanlıklar gibiydik.

Üçüncü zıplayışını deneyen çekirgeler gibiydik.

Suyun üstünde dinlenen sarıca arılar gibiydik.

Varlığımız da,
yokluğumuz da,
umursanmazdı.

Kaç adım daha attık yokluğa doğru bilemem,
ama hep gölgeleden atardık adımlarımızı,
korkarak güneşten ve onun parlaklığından.

Şapkamız hep başımızdaydı.

Kıtlıkla anlatılacaklar hep açlıktı,
yavan ekmek ve çaresizlikti.

Suya aşık olduk.

Hayallerimizi sattık.

Parmaklarımızdaki etler acırdı çoğu zaman gece ayazında.

Yaralarımız geç iyileşirdi.

Tütün basardık sadece geri açılanlara.

Uzun gecenin başındaki heyecanlar,
gecenin sonunda tatlı yorgunlukla bitmezdi genelde.

Saçlarımız uzardı karanlıkta.