Rüzgar Ağlatısı, Karadut Yaprakları, Çoc ...

Asma dallarının altına oturur,
arıların şırasını bırakan tanelere
konup kalkmasını
seyrederdim.

Hiç korkmazdım,
etrafımdaki yüzlercesinden.

Güneş sızarken geniş yaprakların arasından,
altın rengi olurdu taneler.
İçlerindeki damarları görünürdü iri olanların.
Işıklı bir pembe olurlardı,
kara üzüm derlerdi oysa.

Sırtıma kezekler batardı,
aldırmazdım.

Bacaklarımda karıncalar gezerdi,
aldırmazdım.

Boynuma ısırganlar değerdi,
aldırmazdım.

Burnuma ot kokardı,
Dalların arasından sızan ışık,
gözlerimi kamaştırırdı.

Öylece durur,
arıları seyrederdim.
Gidip gidip gelirlerdi,
tombul tombuldular.
Vızıltılarından çekinerek,
yavaşca,
sırtıma batan yeri değiştirirdim.

Ne de güzel zamanlardı.
Yaz başında,
elma çağlaları,
ne de ekşi
ne de ağız kamaştırıcı olurlardı.

Yoncaların arasında,
uğur böcekleriyle beraber yatardım,
dipleri hep ıslak olurdu.

Yaz günü çamurlu toprak ne güzel kokardı.

Ne çok koşardım,
arasında ağaçların.

Ağaçların arasında,
yonca da koşan yavru itler gibi mutluydum.
Kabuklarını soyardım
yaşlanmış olanların.

Gelincik çiçeklerinden,
oyuncak gelinler yapar,
verirdim kızlara.

Aslan ağızları
ve akşam sefaları
ve borazan çiçekleri
ve hatmi çiçekleri
ve devedikenleri
hepsi garipti,
hepsinin başında otururdum
uzun uzun.

Ve olduğunda
ve erdiğinde,
karadutun üstünde geçerdi bütün günüm.

Ve karadutun karasını,
ellerimden tek çıkartanın,
gene karadutun yaprakları olduğunu öğrendiğimde,
yeşile olan tutkum nice artmıştı.