Rüzgar Ağlatısı, Iklığlı arayış, haykırı ...

Yaz Gecesinde ılık bir esinti var.
Yıldızlar nispeten az.

Yalnız geçen gecede,
sabahı beklemeye karar verdim.

Iklığdan gelen sesler hakim, gecenin sessizliğine.

Uzun zamandır yağmur yağmadı.

Aylardır,
umutla yağmuru bekledik.

Yaz bitmek üzere ama,
hâlâ yağmadı.

Başlarımızı,
yukarı kaldırdık durduk,
ama yağmadı.

Başaklar,
kelle vermedi.

Ayçiçekleri yandı.

Dereler kurudu.

Irmaklar,
denize ulaşamaz oldu bu sene
Yeni bir yol olmalı,
umutla dolu.

Gözlerde kurumuş yaşların
olmadığı.

Soluklarımızın,
tütün kokmadığı.

Bir yol olmalı,
çıkmalı dışarı,
açıklara.

Düşlerimizin,
bizi sona götürmediği,
bir yer olmalı.

Ne zaman
ve nasıl olacağını bilmiyorum.

Sadece hissediyorum!
Yalan söyledim,
çaresizce hissetmek istiyorum
aslında sadece.
Avunuyorum bu hisle.

Ağaçlar yeniden yeşerecek,
kuşlar yeniden uçacak,
bu çorağa yeniden,
su değecek.

Issızlarda,
boğazım yırtılıncaya kadar
haykırışlarımı duyan olmadı.

Kalabalıkta,
gözlerim ve ellerim,
onların yüzlerine tek tek bakar,
benimle haykıracak birini arar.
Sadece,
aşağı yıkılan suratlar görürüm oysa.

Üstümden,
geçip giden bulutları saydım bütün gece,
başka yerlere felaket götüren kara bulutları,
buraya bir damla düşürmeden uzaklaşan bulutları,
kanım durmadı bütün gece.

Kimse istemedi,
üstüne düşen günahı.
Bilki senin onlar yine de!

Kimden intikam alacağız bunun için?

Bir daha yaşayamayacağız nasıl olsa,

Sadece çocuklarım.

Mezarlar üst üste olmasın.

Kavaklar dikilsin etrafına.

Baharda kavakların pamukları yağsın.

Kim hakkedecek yaşamayı,
bilmiyorum sonrasında,
Tek bilebildiğim,
sen ve ben olmadığım.