Rüzgar Ağlatısı, Gün Çiçekleri Küstü

Geniş gökyüzündeki yerini ağır ağır değiştirirken güneş,
yüzlerini hep ona doğru tutan çiçeklerin
tek tek tenlerine dokunurdu.

Cüretkârca
ve saatlerce
göz göze,
büyülenmişcesine seyrederlerdi bütün gün birbirlerini.

Güneş çekildiğinde gecenin ardına,
yaşam sevincini yitirirdi her bir çiçek.

Boyunlarını yere kadar eğip ağlaşırlardı,
sabaha dek.

Köklerine kadar inerdi kalp sızıları.

Yanlarına inen kuşlara anlatırlardı yarına olan umutlarını.

Daha da büyürdü gece boyunca,
karnı dağların.

Bağırırdı sabah kuşları,
sancısıyla dağların.

Ağır ağır doğururdu güneşi,
en doğusu dağların.

Çiceklerin yüzlerinde kalmış son göz yaşlarını silerdi,
yayılan oğul haberiyle gelen ışık.

Gökyüzü bağrına basardı oğlunu,
anlatırdı çağlardır gördüklerini yine.

Dağlar özlerdi bu kez onu,
oğlunun oyundan dönüşünü eşikte gözleyen bir anne gibi.
Beklerdi bütün gün,
ona yeniden erişmesini.

Çiceklerin özlemi sabahla birlikte,
ateşli bir aşka dönüşürdü.

Ne kadar uzak görünürdü yeni doğan sabaha,
gecenin karanlığı.

Bırakırdı kendini güneş,
çiçeklerin aşkına sabahları,
gençliğin sarhoşluğunda.

Sevişme yorgunluğu çökerdi,
çiçeklerin narin başlarına öğle üzeri.

Aşkın bilgeliği uzun boyunlu başakların yanaklarına renk verirdi.

Eğilmeye başladığında güneşin ışıkları,
ağır ağır çökerdi hüzün,
karanlığa yaklaştırırdı bütün aşıkları.

Sorgusuzdu akşamın gelişi.

Çiçeklerin sessiz ağıtlarını sadece gece kuşları duyardı.

Dağların en batısı özenle alırdı koynuna onu.

Ne kadarda kısaymış diye düşünürdü son ışığında.

Ilık bir rüzgarla beraber tarihe karışırdı o günün aydınlığı.

Açmaz oldu aşk çiçekleri tarlalarda.