Rüzgar Ağlatısı, Ay soğudu üstümüzde

Yeri örten karanlığın ortasında beliren aydınlıktı o.

Ona bakan kızlara hemen âşık olur,
dolaşırdı peşlerinde bütün gece boyu.

Bazen yüzünü yarım tutar,
bazen yanağını şişirir,
bazen da bedenindeki her ayrıntıyı cüretkârca sergilerdi.

Soğuk sisin kokusu yüzüne sindiğinde,
bir gece kuşunun tüylerinin arasındaki sıcaklığa sığınırdı.

Sıcak gecelerde ise,
yıldızların küçük dudaklarından öper,
onların manzarasına yerleştirirdi bedenini.

Oysa sabahları,
ona olan umutsuz aşklarıyla salınan,
acıyla başlarını ona çevirince
gonca gözlerine çiğ düşen kadife güller vardı.

O ise,
güneşi bile beklemeden serin rüzgarla beraber
ortadan kaybolurdu.