Rüzgar Şiiri - Ferhat Yavuz

İnce bir haykırıştır esen bu uzaklardan
Anlam vermez rüzgara konuşmaz onla nadan
Ne çarpıp geldiğini bilir yarin terine
Ne de bu çarpar onun gönlünün tellerine
Suya düşen yüzünü alır gelir yanına
Yağmur olur da gökte düşer yanaklarına
Bazen doğum şenliği dolar taşar heybesi
Bazen de can verenin o garip iniltisi
Hektor'u savururca savursun küllerimi
Saçına karıştırsın yaktığım yüreğimi

Rüzgar yare savrulan ketum bir gül olsaydım
Tutsaydım dillerimi sırf yanında dursaydım

Ne ben o aşık kişi ne ben o şair derdim
Kopardım bedeninde yaprak yaprak gezerdim
Hasreti yakıcıdır hazreti kalbe ağır
O duymadıktan sonra dilediğince bağır
Tenime değip gider değersin de tenine
Yakan şudur ki beni el değecek eline
Rüzgar sen mi ağlarsın yalnızca ıslık ıslık
Gözümden akan yaştır yastığımda ıslaklık
Bu göz yaşlarımı da al götür gül şehrine
Tuzlu bir yağmur yağsın kalbin bahçelerine