Rüzgar Şiiri - Emrah Kısmetli

Pazar sabahı...
Evden çıktım sessizce,
Selamladı bahçedeki yaşlı sedir,
Yürüdüm ellerim cepte sitede

Sanki terkedilmiş evler, perdeler açık
Başka da yok benim kadar kaçık
Kilit taşları, ıslak ve yosunlu
Deniz yok, hepsi burada mahpuslu
Hayallerim gibi...

Artık vardım demir soğuk kapıya
Erinirim dokunmaya, küsüz onunla
Ayağımla iterek açtım gıcırtıyla
Çıktım midemdeki kelebeklerle dışarıya

Yürüyorum dar sokakta usulca
Ürperdim duyduğum hışırtıyla
Döndüm arkama korkuyla
Getirdin yaprakları bir hışımla

Hissettim rüzgarını yüzümde
Anladım, bu bir öpücük değil
Sadece sordun bana gizlice
Hissettirdin yine sessizce...

Önce de sorardın gözlerinle
Titreyen dudaklarınla...
Konuşmazdın, hissettirirdin...
Şimdi de beni rüzgarınla ittin

Döndüm yürüdüm sessizce
Cevabı yoktu bende kesince
Tedirginliğim de arttı epeyce
Aynı yoldan geri dönemem artık...