Rüzgâr Şiiri - Ali Şahan Avsuz

Bir rüzgâr esiyor,sert,

Nereden esiyor,nereye esiyor,

Bahçemde ağaçların yaprakları hışırdıyor,

Sonra alıp götürüyor yaprağı dalından,

Oysa ne çok severdi ağaç,

Kurumuş dalında asılı yaprağını.

Sonra gözlerim dalıyor uzaklara,

Geçmişim geliyor hatrıma,geldiğim,

Hava ılık, esmiyor rüzgâr,

Yaprak dalında ağacına aşık,

Bir kadın beliriyor evin mutfağında,

Saçları kömür karası,

Sigara içiyor dumanı bile uzaklaşmadan kendinden,

Yeni bir tanesini yakıveriyor,

İçinde kasveti var ama anlatmıyor,

Ağlamak isterken gözleri,

Ağlamıyor,ağlayamıyor.

Ellerini hatırlıyorum yumuşak,

Saçlarımı okşuyor,mırıldanarak bir türküyü,

Ümitleri var benden öte,bana yüklediği,

Saçlarıma nakş ettiği vicdanı var,

Yüzü var gülümsediğinde içime işleyen,

Her biri hafızamın kitaplığında gizli.

Bahçemizde ağaçlar yeşil henüz,

Esmiyor rüzgâr, esmesin,

Kadın, kökleri en derindeki ağaç,

Bir damla suyu yetiştirir gibi her bir yaprağa,

Sarıp sarmalıyor, yeşertiyor çevresini.

Bir kadın,ağaç gibi,ana gibi,

Hayat veriyor tükenip giderken kendinden,

Kömür karası saçları değirmenciye çalıyor,

Ağacın dalları kuruyor, kuruyor yaprakları,

Anlatamaz kimse bana bu olanları,

Yaşlanmış,buruşmuş bu tanımadığım kadını,

Benim annem hâlâ kırk altısında,

Saçlarının rengi hâlâ kömür karası.

Rüzgâr esme,esme ne olursun,

Yaprak dalında yeşil kalsın,

O kadın mutfağında,

Ayırma rüzgâr ne olur,

Ne ağacı yaprağından,

Ve kadını kömür karası saçlarından.