Rüzgar Şiiri - Mehmet Özcan Yasdıbaş

Derdest olan bir aşk mahkumu asılmalı dar ağacına
Sormadan asın demeli üstünü kapamalı toprakla
Ne alsın rüzgar onun kokusunu ne de salsın
Ki uzakta bekleyen bir munis sevgili işitmesin

Vücutlar aşkla parelendikçe dalarız günahlara
Sebepsiz sanırız arzı dışında kalarak bilmeden
Dertlerimiz kaybolur,alır götürür sabah rüzgarları
Uğrunda açamadan hapsolur bir kardelen

Deli bir rüzgar savurur ötelere mahzun vücutları
Sere serpe dağıtır hazanla örtülü sarı toprağa
Sedamız yeter mi vefa yoksunu mahlukatlara
Günahkar, asi bedenlerden küfür fışkırır hayata

Sevmekse haram olan bir faniliğin içinde
Ne rüzgar çalsın kalbimi baharda ne güneş
Sevda olsam sende günahla da kardeş
Son demimde de yanarım aşk cehenneminde

Korktuğum bu mu soruyorum aynaya
Bilinmez cevaplar alıyorum her sorguda
Sanki benden beter biri bakıyor bana
Hey ayna, bir rüzgar esse seni benden alsa

Ne munis ne de sevi ister artık beden
Ne sabah olur ne de akşam ben kaybeden
Oldukça günah çıkmazında bir kardelen
Essin alsın beni de salsın bir acı geceden
Tüm umudum bu bir deli rüzgardan