Rüzgar Şiiri - İsmail Batmantaş

Aralık penceremden usulca girdi rüzgar
Şefkatle okşadı darmadağın saçlarımı
Sen kaldın dedi bana eskilerden yadigar
İncitmekten korkarak sildi göz yaşlarımı

Bu şehirde yaşamış olan aşıkları dedi
-Anımsatmak istiyorum- içini çekerek
Seninle birlikte sayıları ancak yedi
Altısıda öldüler birbirini severek

Her biri senin gibi zarif birer gençtiler
İlkbaharındaydılar henüz ömürlerinin
Yasak olan köprüden birer birer geçtiler
Daha yol bitmeden söndü feri gözlerinin

Şimdi korkum seninde onlar gibi olmandır
Şifasız derde kanıp boş hayale dalarak
Ayaz vurmuş zavallı bir gül gibi solmandır
Bildiğin tek makam olan 'hüzzam' ı çalarak

Bir yandan ağlıyor, bir yandan anlatıyordu
Uyarmıştım diyordu altısınıda tek tek
Şimdi de beni uyarıyor, yalvarıyordu
Yüzüme doğru esip gözyaşımı silerek

Beni son kez uyararak yalvardı ve gitti
Sakın geçme yasaktır o amansız köprüden
Bırakıp gidiyorken sana son sözüm dedi
Ders almayı unutma altı mahzun öyküden

Rüzgarın son gelişi kısa ve ani oldu
Şehirden alıp beni yükseklere uçurdu.

(Konya-2003)