Rüzgar Şiiri - Bilal Yavuz

Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum şâd olsun!
Bir giden ses gibi, geçme bendimden!
Kapalı güllerim, âşkınla dolsun!
Bir sönen mum gibi, sönme içimden!
Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum âşk koksun!

Yıldızlar, bu kadar parlak değildi,
Dünyaya, güneşle doğana kadar!
Bulutlar, sevinçten pembe giyindi,
Ruhumda, âşkınla güllerim açar!
Yıldızlar, seninle Hakka eğildi…

Antika tablolar, gülmeyi özler,
Sevmenin tabibi ve her dem yeni,
Eskiyen neylerim, nâğmeni bekler!
Râhmanın âlemlere hediyesi,
Antika tablolar, yolunu gözler…

İçimde besteler, böyle olmadı!
Bu kadar, acıtan, ızdırap dolu,
Gözyaşı mevsimi, güller solmadı!
Böylesine sarı, pasla yoğrulu,
İçimde besteler, ateş kanadı…

Gölgemin içine, gölgenden gölge,
Bir katren, deryandan düşüverseydi!
Perdeler, perdede, sırlı yörünge,
Katrene; katreler; cânlar verseydi!
Gölgeme bir gelse, gölgenden gölge!

Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum şâd olsun!
Bir giden ses gibi, geçme bendimden!
Kapalı güllerim, âşkınla dolsun!
Bir sönen mum gibi, sönme içimden!
Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum âşk koksun!

Saat on ikiyi, buldu mu bir zil!
Ne çare bulunur, ne de bir kaçış!
Sayısız suretler ve sayısız dil,
Azrail, imana göre can alış,
Ecel tamamını, buldu mu bir zil…

Kıyamet; Mâlikin, kuluna rahmet!
Dünyada, kavranmaz, sonsuz mutluluk!
Kıyamet; zalime, büyük felaket!
Rüyada, yaşanmaz, sonsuz susuzluk!
Kıyamet; Rabbinden, kula inâyet…

Ellerim, elini, özlerde kurur!
Şu mekân bir koğuş, zaman kelepçem,
Rüzgârın, ruhumu, sallarda durur!
Ellerden, ruhuma, geçti bilekçem!
Ve ruhum, ruhunu, beklerde durur…

Seninle, bir sonsuz, iklimde açmak
Zerre zerre nur, bölük bölük huzur,
Hâsretten, ruhumda, sayfalar yakmak,
Âh ruhum, izinde Allah’ı bulur!
Seninle, âhiret yurdunda olmak…

Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum şâd olsun!
Bir giden ses gibi, geçme bendimden!
Kapalı güllerim, âşkınla dolsun!
Bir sönen mum gibi, sönme içimden!
Ey rüzgâr, sen es ki; ruhum âşk koksun!