Rüzgar Şiiri - Adem Öztürk

Rüzgar gezer bazen seni,
Koluna girer,yanağından öper,
Dudaklarından kayıp bana düşer.
Bilemezsin, yalnız sanarsın kendini
Veya başkalarıyla gezersin de anlamazsın.

Rüzgar gezer bazen seni.
Sarıp sarmalar.
Hırçınlaşır, dağıtır saçlarını.
Tüm kokunu kucaklar,bana getirir.
Ağır konuşursun belki,
Belki biraz üşürsün.
Kat kat örtünürsün de ısınamazsın.

Rüzgar gezer bazen seni.
Benden aldığı sıcaklığı taşır sana.
Hoşuna gider.
Kollarını sararsın kollarına.
Gözün uzaklara dalar.
Yokluğum ayaklanır içinde,
Farketmezsin.

Rüzgar gezer bazen seni.
Dönmez bana.
Ciğerlerine kaçar.
Seni terketmek istemez.
Bilirim bu duyguyu,anlarım.
Ve dönüşünü beklerim,
Kanından yüreğine temas etmiş rüzgarı.

Rüzgar gezer bazen beni.
Senden gelmiş her zerren dolar içime.
Ben, ben olmaktan çıkarım.
Kavuşurum sana,
Maviye doyarım yeşil kokan soluğunda,
Öyle bir severim ki seni...
Belki hissedersin.

Rüzgar kıskanır bazen seni,
Rüzgar susar,rüzgar yorgun düşer,
Rüzgar kaçar kuytulara ben severken seni.
Ve sen o rüzgarın dönüşünü beklersin.
Benim beklediğim gibi.

Rüzgarda olsa kıskanırım bazen,
Ne çok görür seni,ne çok dokunur,
Kulağına fısıldar beni,
Kim bilir neler söyler benim için
Söyleyemediğim neleri taşır yüreğine
Bilemezsin benden geldiğini
Rüzgar bile daha çok anlatır sana kendini