Rüzgar Şiiri - Soner Kamil Kocaman

Bir rüzgar yırtıyor gecemin pembe kasvetini
Dağıtıyor;
Hep oracıkta asılı kalsın istediğim kuş seslerini
Örseliyor,
Yıllardır biriktirdiğim umut taneciklerini
Ve yine çıkarıyor ortaya
Kalbimin derinliklerindeki “sen” zafiyetini
Kahretsin ki
Yeniden başlıyor, küllenmiş divane aşk serzenişleri

Nerden çıktın rüzgar, nerden çıktın söylesene
Niye düştün aniden yorgun geceme
Esir ettin beni kendimi akladığım zavallı esaretime
Boğuluyor yürek, akıtamıyor hiçbir hece
İmdat diyemiyor,,, aciz düştü yine sensizliğe

Odam üşüyor karanlığın son renginde
Ellerim buz tutmuş umutsuzluğun pençesinde
Kalbim titriyor 9,3 şiddettinde
İçimde bir yer daha yok oluyor
Aşk denen illetin son nefesinde

Gece,sen ve kırıklarım savruluyor rüzgarın uğultusuyla
Yol gösteren de yok ki rotam düşmüş yine yalnızlığa
Ağır ağır ilerliyorum kan kokan sevda ummanlarında
Sakın diyorum kalbim sakın aldanma ilerdeki puslu ışığa
Biliyorum ki yine götürecek beni paslanmış sevda oyununa

Yolver rüzgar bu gecelik yolver bana
Uyuyum mışıl mışıl sıcak yatağımda
Belki dalarım yine pembe rüyalara
Ha... unutmadan
Sen de selam söyle benden fırtınaya