Rüzgar Şiiri - Ayşe Betül Acarlar

İşte gidiyorum sevgilim
Manalarda yitirdiğim hislerimi
Sürükleyerek gidiyorum
Eziyet ediyorum kendime
Gözyaşımı katıp geceye
Meze ediyorum mazime
Ne düşler kaybettim ben
Bu hazin sabaha uyanırken güvercinler
Onlar kadar özgür olmak
İsterdim
Terk edebilmek kendimi
Hislerimi, saf düşünceleri
Vefasız kalbine saplandı diye
Gönlümü sinemde yakasım geliyor
Zaman içinde hasret büyütmek
Sevilmeden sevmek ağır geliyor
Kahır dolu şiirler yazmak esarete
Hiç merak edilmese de yaralarım
Tuz bile basmadan yakışına
Alışamadım
Kalbim koşar adım gelirken
Güven duydu kucağına
Seninle nefes almak
Senle uyanmak kara bahtıma
Bir nebze mutluluk sun diye
Ellerinle ellerimi tut diye
Bağlı kaldı bu sevda
Karlı bir ayazda yasa
Tarih bile yuhlardı beni
Seni böyle sevişime
Senli ve sensiz acı çekişime
Hiç işime gelmiyor
Seninle olabilmek adına
Her gece gözyaşıma boğulmak yastığımda
Uyanmak yağmurlu bir sabaha
Yıldızını çoktan yitirmiş bir gecenin
Umudu olmaya
Hiç işime gelmiyor yeniden hayal kurmak
Devrilen kum saatinin kumu gibi
Yavaş bir o kadar sinsi
Bir hikayenin maktulu olmaya
Kaybettin beni sevgilim
Yanındayken bile yok oluşuma
Zemheri gözlerin göz yumdu
Nazarında kayboluşuma
Gücendi yüreğim
Manasız kavrayamazsın evreni
Anlamsız tat alamazsın
Ruhun esir olmuş nefsine
Beni anlayamazsın.