Rüzgar... Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Bazı sabahlar uyanırım sesiyle.
Bazı yolda rastladığında;
Yanağıma bir buse kondurup geçer...

Şefkatli bir ana eli sanki,
Saçlarımı taradığında, çocukluğum,
Çocukluğumun yalnızlığı,
Bana bilemezsiniz neler söyler...

Arada bir vurur, penceremin camlarına,
Uyan der gibi...

O da bencileyin; yalnız gezer durur ovalarda,
Aslında çok da hovarda.
Binbir çiçeği koklar, getirir kokusunu bırakır,
Pencerem açıksa odama...
Her zaman meltem meltem esmez ki,
Öfkelidir çoğu zaman.
Öyle müthiş bir tokat atar ki, görünmez elleriyle.
Zemheri derler adına...

Tabiatı çevirip de, çemberinde,
Çiçek açtırır ağaçlara...
Mevsimlere selamdır uğultulu sesi,
Berekettir esmesi...

Rüzgar! Temmuz sıcağında es,
Kışın uğrama yanıma
Penceremin sığınağında,
Üşümüş yaralı bir serçe görürsen,
Sakın dokunma ona!

Kimbilir sen şimdi nelerin peşindesin?
Müziğinin eşliğinde,
Sallar durursun buğday başaklarını...

Tohumların hepsini silip süpürme! ,
Karıncalara da bırak...

12/Ağustos/2009/Bodrum