Rüzgar Şiiri - Ömer Dasdan

Rüzgarlı bir bahar akşamıydı
Çok sinirliydim nedense
Kendimi çok kötü hissediyordum
Ateşim çıkıyordu her dakika
Anlamadığım bir haldeydim
Eve babam geldi
Evet onunla konuşup anlatacaktım
Bedenim yanıyor diyecektim
Anlayacaktı beni diye düşünüyordum
Hayır hayır rüzgardan başka kimse anlayamazdı beni
Yanıma geldi ve beni dinledi
Rüzgar ne için benimle dertleşmek istemiyorsun der gibi
Bütün gücüyle uğulduyordu
Babam beni dinledi ama uyuyarak
Sonra uyku sersemi kalktı ve gitti
Beni düşünemiyordum babacım
Yatmak daha önemliydi
Olsun dedim kendi kendime
Anneme anlatırım
Rüzgar gülümsemeye başladı
Annen senin halinden ne anlar der gibi
Doğruyu da biliyordu aslında
Annem de anlamamıştı
Vazgeçtim aileme anlatmaktan bir şeyleri
Yerimden kalktım ve bakkala gittim
Geceyarısı evden çıktığımı gören ailem şaşırmış gibi görünüyordu
Beş dakika sürmüştü şaşkınlıkları
Sonra herkes kendi hayatına döndü
Bakkal amca ve en büyük şişeyi
Aç şarabımı
Yudumladım yudumladım tüm gücümle
Bitti bir tane daha bitti bir tane dah bitti bir tane daha
Sızmıştım bir köşede
Rüzgar uyandırdı ve koynuna aldı
Kaskatı kesilmiş vucudumu sevip okşadı
Soğuğun bedenimde yarattığı acı beni rüzgarın yanına götürmüştü
Evet artık çok uzaklardayım
Ailemin gelemeyeceği kadar uzaktayım
Yukarıdan cenazemi seyrediyorum
Ailem ağlıyor ama namaz bitene kadar
Sonrası yine aynı
Gülün kardeşlerim babacım gülün
Gidiyorum ben