Rüzgar Şiiri - Vecdi Hatunoğlu

Gökyüzü kararmıştı
Hava inliyordu
Kavaktaki pamukcuklar
Gözlerime giriyordu
Uzaktaki sesleri işitiyordum
Bir annenin feryatları
Kucağındaki çocuğunu
Kaptırmıştı hain rüzgara
Durmak nedir bilmiyordu
Çobanların ıslıkları gibi
Bir sağa bir sola
Titreşimler yapıyordu
Anne ağlıyordu
Yıkılmış bir ağacın
Gövdesinde oturuyordu çocuk
Sarılmıştı sımsıkı ağaca
Havada bir toz bulutu
Gökyüzü şimşeklerle doluydu
Aydınlatıyordu yeryüzünü
Ama nafile rüzgar
Durmak bilmiyordu
Değirmenin bir köşesinde
Sıkışmış kalmıştı anne
Yağmur dinmek bilmiyordu
Saçından ayağuna kadar
Sırılsıklamdı çocuk
Anne diye bağırıyordu
Gök gürültüsü sesini yankılatıyordu
Anne karanlıkta gözlerini
Ateş sarmış gibi
Bir sağa bir sola koşuyordu
Değirmen yıkılyordu
Sanki gürültüden
Rüzgar hayatın güzelliklerini
Almış götürmüştü
Ortalık aydınlandı
Ne anne ne çocuk
Ortalıkta gözükmüyordu
Kahrolası yaşam
Ne kadar kısa sürmüştü
Gözlerimi açıyorum
Ortalıkta çıt yok
Eyvah yine söndü
Bir ocak rüzgardan
Unutulmaz bu olay
Hayatımdan

20 Mayıs 2008 Ankara