Rüzgâr Şiiri - Ramazan Boran

...
çarpar gecenin çatayazında
yıldızlarla sevişirken şakağım
inzivanın simsiyah çarşafında
delice bir sevda ile aranır mum ışığı
şebnem kadar medet duâdan
yine bir bahar gününün kristal akşamını damıtıp eleyen
yoktur!
yüreğinde doğacak ıtır ayların şafağı


ah yalnızlığın soylu bahaneleri
karanlığın kuyusunda biriken sessizliğin kimliksiz cenazeleri
o derbeder harabeler o kötürüm gölgeler
ah o derin nefesler

bir çift isli gözün
kafiyesiz bakışlarından geçsen
ışıldayan ezgiler sürsen dizelere
güneşini içiren bir nidâ ile düş'sen atlasımın kara yazılı çizgilerine
çocuk gibi sevinse
canhıraş can/çığlığım

zaman yorgun
derdimin köklerine su taşıyan bir gezginim
ben hep dalgalarla yarışan bir mahşerim
kuşlar ölür
hürriyet bir cehenneme dönüşür
seninle masalsız bir çocuğun resmini büyütür sahillere

ruhum şimdi sızlayan bir boşluğun içindedir
yüreğimde zerre yanığı mühür
üfür/sen ..
ağulayan ruhum şimdi sönmüştür
vatansız bir kâbusun kapısından hudutsuz girmektedir

değsen menekşe çalımlı çelimsizliğimin ellerine usulca
bin ah sürsem dudaklarıma
gözlerimde nehir çalkalanır geçmişimle süzerken yaşımı

ne zaman
ılık bir ıslıkla gelsen
söyleşe dursa gözlerinde ebabil sürüleri
zahir’im olsan
sırdaşın olsam
aşkla taşlayıp helak etsen
ve uyansa koynunda tenimin sıtma nöbetleri
aynı filmi geri sarıp tekrar tekrar oynamasam

çünkü utangaç ve üzgünüm
hadi çal! ..
miladı kırılmış eski bir takvim yaprağı gibi önünde
amade bir saman çöpüyüm
bıraktığın yerde ben
yeniden doğacak bir ölüyüm
orası benim yurdum

....

_ikibinon
_herhangi bir gün