Rüzgâr...! Şiiri - Feriha Ceylan

Rüzgâr...!

Ağacı yerlere eğdiren rüzgar
Hırsına dağ dayanmaz
Bilirim anla yelime ses ver
Hırsımdayım gülüşüme aldanıp
Telini uğratma yanıma

Bu aşk benim
Zulüm benim nar benim
Cebrî alemde pişen hal benim
Anla da yaz yarına

Ben dururum
Arsız uslanmaz sevdamla
Denizlerden hoyrat kudururum
Savaşım benim
Belâlım hale başımda
Öldürsün isterse aşk tacım onda

Olamaz gecen
Gözümden daha kara
Dövdüğün
Sövdüğün yeter sevgime
Ver dingin hasletleri gövdeme
Savur artık hırçınlığını uzaklara

Nazları yetmedi aşkıma
Bir sabahtı yaktı
Küle saldı ömrümü şimdi
Savruluyor dağ başlarında
Ve vurdum aşkı ilk defa
Cana can dayanmazmış
Varsın olsun ben sevdamı
Yaza koydum
Kır yangını bir yaza

Kavurmuşum toprağı
Bir seher vakti
Ayrılığın ne kârı olur
Nemimi saklamışım gayri
Hasret gün ışığına
Hasiyeti kalmamış yarının
Ötesini sayma
Gelme ardıma yönümde olma

Tutamaz beni ilk güzler
Baharları anlı çatık yaza bağladım
Yandıkça kavrulsun bu can
Bir daha aşka acımasın
Başımı kaldırıp inan bakmadım
Çare bana neymiş
Sis bulutu yüreğim
Şimdi kimsesiz dağ başlarında
Yalvarsın da göreyim

Yağmur olup
İnse de başıma
Duyursa da feryadını
Alem cihana
Gayri hepsi boşuna
Canım kar etmez bana

Eser bir kara yel sırtımda
Kırılmaz dallarım
Ben körkütüğüm hayata
İnanamam gayri ömrüm
Sevdaya gel deyişine
Aşkının adı yoktur
Ölüm şehlamın ucunda

Dokunma ağlama
Sinemde hatırının ne işi var
Olma git ötesi yoktur adımın
Farkında olamadın değiştiğinin aslımın
Tırnağımda garezli sürgünler
Sen yıktıkça
Gazabından yeniden çıkar
Sen fırtına adın da rüzgar
Adın biçtiğin kadar