Rüzgar 2 Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Ruhumda sancılar artıyor diye gidelim.
Bilmeyelim ardımızda ne var. Yadımızdan eksiltip gidelim.
Ben daha da dayanmam ismimizi silerim
Güneşi döker bardağımdan sineme dek sürerim.
Karanlık sayfalardan görmez çünkü gözlerim,
Unut için yansın kapat teybi gidelim.
Kalk rüzgar bir ölmediğimiz kaldı burada
Siyah rujlular anayurduna, kabristana gidelim.
Hiçbir şey değişmedi zaman bile aynı gibi,
Zihnim kapkara henüz, zihnim cehennem dibi.
Çenem künyemden de sert, dönmez sabahım geri.
Rahmetli babam yerinden, uyanmadan gidelim.
Çok istersen Yağmur’un, bulutuna da sövelim
Dökelim yine gözüm yaşı, sokağından geçelim.
Sevgisizliğin on yedisinde yazdım kalkar yine söylerim.
Kalk gidelim rüzgar, kalk artık gidelim.
O güzel atlar bize de kısmet olsunlar.
Dört nala vur zemherini, yad ellere gidelim.
Gölgemize vuranlar, gökyüzünden olsunlar.
Umurumuzda olmasın. Def olalım gidelim.
Böyle kalırsak zira affeder mi yaradan?
Beyazdan dem vursak ta kurtulmadık karadan
Ulan Yağmur’a yer kaldı mı sırtında yaradan
Kalk gidelim be rüzgar, kalk gidelim buradan.
Bu tarlanın yemişleri gelmez artık diline.
Bu şehrin sevmişleri doymuş bahar seline
İman edenler bile sövdü senin dinine
Kalk rüzgar kalk, sevdiyse de gidelim.
Kalk gidelim rüzgar, cehennemin körüne.