Rüzgar Şiiri - Lokman Hamitoğlu

RÜZGAR

Bizim ellerimiz alışmadı silaha…
Mavzerlerin tetiğine dokunmayı sevmedik.
Anaların gözyaşları hep canımızı acıttı.
Yakamızı tuttu dökülen kanlar…
Biz silahlarla yaşamayı hiç sevmedik.
Tetikte beklemeyi
Gece uyurken, su uyurken…
Düşmen uyumuyor demeyi sevmedik.
Küçük peynir dilimlerini farelere bıraktık.
Ciğer koyduk sokak kedilerinin önüne…
Kapımızda köpek beslemeyi adet edinmedik.
Ama köpeklere kemik vermeyi adet haline getirdik.
Şarjörlere mermi doldurmaya alışmadık.
Yedek şarjör ve mermi taşımaya da…
Göz, gez, arpacık hep bize yabancıydı.
Ama kavgadan da kaçmadık.
Şerefli bir ölümü şerefsiz bin yaşama tercih ettik.
Ellerimiz hoyrattı, namusluydu, nasırlıydı!
Yüreklerimiz kaviydi, kallaviydi!
Alnımız ak, başımız dikti!
Delikanlı sevdalarımız,
Aşkla dolu imanımız vardı.
Kralına kadar insandık!
Ne kimsenin namusunda, ırzında
Ne kimsenin bir karış toprağında gözümüz olmadı.
Bakarken Maşallah dedik.
Kimseye gözlerimizi dikmedik.
Arlı olduğumuzdan önümüze baktık.
Bugün düşlerimizden gurur duyuyoruz.
Bugün yarınlarımızdan korkmuyoruz.
Çünkü biz insanlık ektik ve onu biçeceğiz!
Rüzgar ekenlerse fırtınayı düşünsün..!

Lokman HAMİTOĞLU