Rüzgar Şiiri - Gülnihal Yıldırım

Mevsim RÜZGÂRI

Ah! Aceleci insan!
Sabırsız davranan hep sensin,
Yükselirken mesafelere tahammülsüz…
Tırmanırken merdivenleri, birden atlamak isteyen…
Sensin; hayattan sıkılan!

Geçip gidiyor, tutamıyorsun zamanı
Olmayacak kuruntulara gömülmek neden?
Hayallerden sırça saraylar kurmak,
Yalancı, aldatıcı olmazlara kapılmak neden?
Sensin; olan bitenden sıkılan!

Hayat uçsuz-bucaksız güzelliklerle doluyken,
Yaşamak, umutlu ve tatminkâr olmak varken,
Elinde olmayanlara üzülmek yerine
Elindekiyle yetinmek, mutlu olmak varken,
Sensin; elde edemediklerin için sıkılan!

Dörtbiryanda yeşeren ağaçlar, kızaran güller
Bıkmadan, usanmadan hergün yeniden doğan,
Umudu müjdeleyen güneş!
Hergün yaşanan fakat eskimeyen hayatlar!
Sensin; geçen günlerden sıkılan!

Yıllar devam ediyor bestelerini yapmaya,
Güzellikler hep var, bakmasını bilmeli!
Saat de hep mırıldanıyor tık tık!
Koşarak uzaklaşıyor dakikalar bizden!
Sen olmalısın; hayatı, gülücüklerle uğurlamaktan sıkılmayan! ! !