Rüyaymış Meğer Şiiri - Münevver Şenol

Rüyaymış meğer
Dün gece rüyamda,
arkadaşlarınla bize gelmiştin.
Öyle heyecanlandım ki,
hoşgeldin bile diyemedim ben sana.
Ama biliyor musun?
Bir an içimden boynuna sarılıp,ağlamak geldi.
Rüyalar gerçek olsaydı keşke
Ne çok özlemişim meğer ben seni?
Bir an cesaretlenip ellerini tuttuğumda,
ellerin buz gibiydi.
Yüzünde bucuk boncuk terler,
Tıpkı bir heykel gibi duruyordun karşımda.
Başını çevirip, te şöyle yüzüme bakmadın bile,
Dayanamadım bende.
Seni öyle görmeye koşar adımlarla kaçtım içeri.
Tabi gözyaşlarımı tutamadım sessiz sessiz ağladım.
Bir ara baktığımda göremeyince seni heyecanlandım sorduğumda.
Aaaa az önce buradaydı herhalde şimdi gitti dediler.
Bir veda bile etmeden gittin be canım,
halbu ki ben neler düşlemiştim.
Kendi adıma küçücük bir pusulaya,
telefonumu yazıp koyacaktım avcuna.
Hiç olmazsa arada bir alo nasılsın diyebilmemiz için.
Rüyada olsa bak nasıl inandım hıçkırarak uyandım yattığım yerden.
Kendime gelebilmek için öylece kaldım
ta ki sabah ezanları okunana dek.
Ellerimi açtım dualar ettim,
sevenleri ayırma ne olursun Rabbim diyerek.
Halbuki bizde ne çok sevmiştik değil mi bir birimizi?
Ne yapalım?
Kaderde rüyalarda görüşmek varmış.