Rüyaymış Şiiri - Veli Celal Şahin

Yar bana koştu, ben yara koştum.
İşte, yine yare kavuştum.
Kollar ile, eller ile, gözler ile konuştum.
Gitme ne olur, kal dedi bana.

Kız sen ne güzel olmuşsun, görmiyeli dedim.Utandı.
Yüzünü öne eğdi, çalmasındaki pullar parladı.
Sözüme, sevindimi içlendimi, birazcık ağladı.
Beni kollarına, al dedi bana.

Al fistan giymiş, belinde kuşak.
Ben tarla olayım, sen üstümde başak.
Yarın yine burada burada buluşak.
Sözüm söz, yarın yine gel dedi bana.

Ayağında al edik, önünde gök önlük.
Elinde eğirtmeç, sırtında belik.
Elif, sana yakışır, beyaz gelinlik.
Doğru söyledin, öyleyse al dedi bana.

Allah ısmarladık dedi, gelir sandım.
Kayboldu bir anda, inanamadım.
Koştum ardından, düştüm uyandım.
Yakalada, kucağına al dedi bana.

Bir rüyaymış uyandım, yanımda yarim yok.
Kalbime o anda saplandı bir ok.
Beni uykumdan uyandırdın, san af yok.
Senin yanına varınca bunun hesabını sormam mı?

Hele okul bitsin, yanına geleyim.
Ağlamışsan, göz yaşlarını sileyim.
Buluştuğumuz yere gelde göreyim.
Rüya hala aklımda, seni sıkı sıkı sarmam mı?

Kalem, defter, kitap birde sen varsın.
Nereye baksam, hep oradasın.
Bazen gülümser, bazen el sallarsın.
Hele bir geleyim, seni saatlerce yormam mı?

Akşehir, çok uzak varamam ki.
Halını, hatırını soramam ki.
Seni akşam, sabah, göremem ki.
Bu hasretliğin acısını, senden çıkarmam mı?

VELİ CELAL, sabreyle az kaldı.
Elif’imde bekleye bekleye bunaldı.
Trenim de YENİCE’yi doldı.
Elif’im KIZILİSALI; SARIVELLER’de durmam mı?

28 Nisan 1960
(Akşehir)