Rüyamdaki Gözler Şiiri - Necati Keskin1

Nedense hep düşünüyorum.
Seni, kendimi, hayatı, güneşi, her şeyi,
Bebeğimizi, evimizi, o benzersiz suretini,
Hiç boşaltamıyorum beynimi.

Neden yalandır hayat?
Ölüm neden var, sen neden varsın?
Bazen de yalnız kaldığımı hissediyorum.
Ama iyi ki o gözlerin var.
Ve iyi ki bana bakıyorlar.

Çölün ortasında,
Yağmurumsun sen benim.
Hayallerimdeki güneşimsin.
Karanlıkta, rüyalarımda ışığımsın.
Hayattaki tek gerçeğim…

Hiç sormaz mısın kendine?
Neden hayattayım, bizler ne için yaşarız,
Doğarız, evleniriz, çocuklarımızı büyütür ve ölürüz.
Diye…

Bazen dünyadaki tek hasta benim diye düşünürüm,
Şizofrenim ben.
Etrafımdaki insanlar hayalimin bir ürünü derim,
Hayatımı hayallerimde yaşarım ben.
Ve bu rüya bir gün bitecek derim.

Keşke Alzheimer olsaydım,
Yada bir balık.
Seni görmemle unutmam bir olurdu,
Sadece üç saniye.

Ama yine de,
Taş veya bir ağaç olmadığım için mutluyum.
Düşünsene seni görecektim ama,
Sevdiğimi söyleyemeyecektim.

Şimdi anladın mı, ben nasıl deli bir insanım?
Yalnızken hayvanlarla konuşurum,
Taşa, toprağa, ağaca selam veririm.
Şimdi anladın mı neden seni her gördüğümde,
Senden kaçıyorum senden uzaklaşıyorum.
Çünki seni seviyorum ve bunu haykırıyorum.
Ama sen duymuyorsun, duyup da görmüyorsun,
Görüyorsun da, hani söylemiyorsun…

Keşke bir damla su olsaydım ve içseydin beni.
O taş kalbine giremedim amma;
Girerdim belki midenden en derin hücrelerine,
Beynine, duygularına ve sonra
Benim gibi birini hayal etmeni sağlardım.

Üç ayda üç kez gördüm yüzünü,
Kader bu ya…
Komşu olduğumuzu dün öğrendim.
Bakkal kapısından girdin içeri.

Sanki kapıdan değil de,
Gözlerimden girdin içime.
Ve beynimde alışveriş yaptın,
Kalbimi aldın,
Karşılığında da bakışlarını verdin bana.

Nereye baksam gözlerini görüyorum,
Ve yaşıyorum diye haykırıyorum, sevdiğim...

Her ne kadar bilmesem de,
Bildiğim tek bir şey var.
“Hiç bir şey de olsa,
En azından bir şeyin peşinden koşuyorum.”
SENİN!