Rüyalarım Şiiri - Erdal Kartal

Ar, namus desenli yorganlar altında, Girip, bir arzunun koynuna, Günahlar işliyorum rüyalarımda. Hiç utanmadan sıkılmadan, Yüzüm bile kızarmadan. En masum halimle kalkıp sabah, Gülerek aynada kendime göz kırpıyorum. Bu rüyaların suçlarını İkinci şahıslara yüklüyorum. Rüyamda bazen Trenler gelip geçiyor önümden Dumanı beyaz, kendi beyaz trenler Yolcuları hep tanıdık, Aşina olduğum dost yüzler. Bilmem ki neden, nereye bu gidişler. Bu ayrılık hüznüyle bitince uyku, İçimi kaplıyor bir yalnızlık korkusu Elim ayağım buz kesiyor Çıkamıyorum yataktan Tavanda bir noktada gözüm Eski dostları düşünüyorum. Kuş gibi uçtuğumda oluyor, Uçarken düştüğüm de Bilmediğim bir şehirde oluyorum bazen Biriyle çay içiyorum, bir kır bahçesinde Ben bir şeyler anlatıyorum O dinliyor sadece Tam öpmek üzereyken Saatlerin zemberekleri boşalıyor Uyanıyorum aniden. Çekip yorganı başıma Eski aşklarımı düşünüyorum. (Erdal KARTAL -Ankara-2012)