.RÜYA ve Gerçek... Şiiri - Gönül Ersin

tuttum kanatlarından
yakaladım takla atarak düşerken boşlukta
mıhlı bir kahpe kurşun ile
kanadında martının

çığlıkları yükselirken şehrin
uzayıp giden ömür gibi
anı yüklü sokakların
vurgun yemiş kesmekeşinden
kaldırım taşı sayısınca adımlarım
avaz avazdı yalnızlığım...

uğranmamış tenhaların köhnemişliğinde
nerede bir diken batsa
kediciğin patisine
ve bir taş takılsa
açlıktan yapışmış kemikleriyle
iki lokma arayan köpeciğin pençesine
duyardım sızısını
yüreğimde
en derinde

inip tamamlanmamış turunda
med cezirlere yakalanmış otobüsün
içimde anı kalmış
durağında isimsiz.

sordum görevliye
G dokuz?
vardım kapısına düz betonun
çalmadan ses geldi
evde yokuz.
“yabancıya kapıyı açma” âdeti
yoktu elbette bu yerde kimselerin
tam
yoksan nasıl bildin nereden gördün
diyecektim ki
“hangi vakitte olursak gel” dediler muhabbetin
biz bağında oluruz

vardım ki sofrasına
sıra geldi sorguya
kimsin nesin denilmeden girildi konuya
bütün sevdiklerimin hepsi orada
gözlerinde gidişimin
sevincini göremedim
sessizce bir köşede sözleri dinledim

söylenenler ekolu
dağ tepe yok ortada
kapılıp yankılara
söz gelince
gönül yazgısına
giremeden konuya
baktım ki kalmamış
kimsecik sofrada

neler oldu bilemedim
tek şey ise bildiğim
bir küçük tahtada
yazılıydı “Hiçsin”

açık avuçlarımda
bir tüyü duruyordu
martının
tuzu vardı saçlarımda
ıslaklığı denizlerin
kirpiğimde asılı iki damla yaşın
kaldı buğusu
toprağında unutulmuş mor menekşelerin

bitmişti yatıya kal denilmeyen ziyaretim
ben o kabir başında
içimde kal denmeyi arzulayan
hiçliği öğrenmiş
davetsiz misafirdim

Kiraz çiçeği
Gönül Ersin