Rüya Semineri Şiiri - İsmail Aksoy

Rüya Semineri

Dünya üstünde dört milyar insan.
Ve herkes uyuyor, herkes rüya görüyor.
Her bir rüyada tıkış tıkış yüzler ve bedenler –
rüyada görülen insanlar bizlerden daha fazla.
Fakat yer kaplamıyor onlar…
Bazen olur ya tiyatroda uyuklayıverirsin.
Piyesin orta yerinde gözkapakları kapanıverir.
Kısa bir an süren üst üste çekilmiş pozlar: o sahne
bir rüyayla aşırı şekilde gölgelenmiştir.
Sonra ortada sahne falan kalmaz, o şey bizzat sensindir.
O dürüst derinliğin tiyatrosu!
Aşırı gayretkeş tiyatro yönetmeniyle
o gizem!
İnatla yeni oyunların ezberlenmesi…
Bir yatak odası. Gecedir.
O karanlık gök uçuşuyor odanın içinde.
Birinin okurken uykuya daldığı o kitap
hâlâ açıktır
ve vurulmuş yatıyordur yatak kenarında yaralı.
Uyuyan kişinin gözleri kımıldıyor,
gözler takip ediyor başka bir kitaptan
o harfsiz metni –
aydınlanmış, kadim, hızlı.
Gözkapakların manastır duvarları içinde
yazılır baş döndüren bir komedya.
Tek bir nüsha. Tam da şu anda vardır bu!
Yarın her şey silinip gider.
O büyük israflı gizem!
Silme… Üniforma giymiş şüphe içindeki adamların
durdurduğu bir turist gibi tıpkı –
açarlar kamerayı, çekip çıkarırlar turistin filmini
ve güneş çekilen pozları öldürsün diye bırakırlar:
işte böyle karartılır rüyalar gün ışığıyla.
Silinip gitmiş midir yoksa görünmez midir sadece?
Her zaman gerçekleşen görüş-dışı-rüyası
diye bir şey vardır. Başka gözler içindir ışık.
Emekleyen düşüncelerin yürümeyi öğrendiği bir bölge.
Yüzler ve figürler yeniden gruplandırılır.
Bir sokakta hareket ederiz, insanlar arasında
o yakıcı güneşte.
Fakat her iki tarafta yükselen
o karanlık binaların içlerinde
görmediğimiz
o kadar daha veya daha fazla insan var.
Arada sırada onlardan biri yaklaşır pencereye
ve aşağıdaki bizlere bir bakış fırlatır.

[YABANIL MEYDAN’dan (1983)]

Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy