Rüya Pramidi Şiiri - Halil İbrahim Karakaya

günün en güzel saatlerinden yontuyorduk hayallerimizi
akşam güneşinden kızıl elbiseler kesiyorduk
bir rüya piramidinin cam odalarında
biz gurbeti hiç yaşamamıştık

önce sükut vardı
sessizlik kanayan bir yara gibi gittikçe büyüyordu içimizde
gölgelerimizde yaşamaya başlamıştık

tahammülü zorluyordu her bakışımız
umut bir zehir gibi kanımızda dolaşıyordu

/sonbahar güneşi
sokakta yürüyen vücuduma ağır ağır işlerken
bir daha anlıyordum
sonsuz bir öyküde ifrit gibi dolaştığımı

yüz kaslarımda muttasıl titremeler/

ve yalnızlık aldığımız her nefeste
alabildiğine bir boşluğu yüklüyordu ciğerlerimize

belki de her şey iki kelimeyle biten kadim bir düştü