Rüya Kadın Şiiri - Necip Zeybek

Ey, rüya kadın,
Hülya, diyorum ya ben,
Ne senin asıl adın?
İn misin, cin misin,
Rica etsem,
Rüyalarımdan çıkıp gelir misin?

Asla uyuyamam geceleri,
Hisetmesem temasını o sıcak elin.
Ve uyanamam sabahları,
Duymasam kahve kokusunu rüya güzelin.

Hülyam,
Tek kederin,
Benmişim gibi iç çekersin,
Bakıp yüzüme derin derin.
Söyle,dereler gibi taşar mıydı daha önce de sevincin?
Tek bana mı uzandı kınalı ellerin?
Ne olur çözülsün gayrı şu dilin!
Ve neyin nesi,
Flört ederken gözlerimiz,
Etli dudaklarında gezinen bu tebessüm,
Aldanışına mı işaret erken açan bir çiçeğin!

Sakın ha,
Okşarken bakışların ruhumu,
Gülümsemesin gamzelerin bir başkasına…
O kadar kaptırdım ki kendimi bu aşka,
Teskin etmez hiç bir ilaç,
Bu gönül hülyalı bu hayale muhtaç!
Sen güzelsin,
Bu dünya çirkin!

Biliyorum rüya değil, sen gerçeksin,
Hele bir ellerini çeksin,
Şu kara kediler,
Çıkacaksın sen ortaya.
Boş hülyalar umrunda olmaz kimsenin,
İnanmak ister seven,
Etinle tırnağınla, endamınla gel,
Göster kendini.
Duyur sesini,
Bilsin cümle alem,
Derdin,sevincin kim senin?

Tanımak istiyorum,
Dokunmak ve sevmek.
Eş istiyorum seni kendime.
Söyle annen, baban kim senin?

Saçlarını dağıtmak,
Ellerini avuçlarımda ısıtmak,
Korkuyu,kaygıyı, kederi atmak istiyorum üstünden;
Yani seninle yatmak, seninle kalkmak...
Sevmek istiyorum yani ben,
Sevmeyeceği kadar seni hiç kimsenin…