Bir şeyi bulamadan kaybetmek öyle acı bir deneyim ki... tıpkı rüyalarda peşinden koşup koşup.. asla yetişemediğin, çok tanıdık bir yabancıyı yakalayamamak gibi.. nefes nefese kalırsın, yüreğin çatlayacak gibi olur, sen koşarsın.. koşarsın... ama asla yetişemezsin. O sana aldırmadan usul usul giderken gözlerinin önünden, bir tek öfkesini hissedersin seni ondan çalan saniyelere.. ve üzüntüsünü onun umursamaz tavırlarına...
Hayat bir kovalamacadır aslında... sen koştukça ona dört elle, kaçar senden...kaçar ve saklanır, sen daha bulamadan...zaman kaçar, aşk kaçar, sevgili kaçar... tam da yakaladım derken elindeki hiçliği fark edip bir kez daha çıkmaza döndüğünü anlarsın tüm yollarının.
Tam da bu noktadadır ümitlerin tükenişi.. hayallerin seni terk edişi. Anlarsın ki peşinden koşup yorulduğun sadece bir yanılsama.. aslında yoktur zaman diye bir şey, aşk diye bir şey, sevgili... hiç olmamıştır bu hiçlikler boyutunda. Onca adım, onca nefessiz kalış, onca yorgun beden bir hiç uğruna koşmuştur.
En kötüsü de uyanmaktır bu rüyadan.. yatağın terden sırılsıklam, yüreğin pır pır.. anlarsın ki tüm yaşananlar aslında bir rüya... yutar seni bu hiçlik... tekrar uyumak istemezsin asla....
Andıkça
Ne zaman seni düşünsem içim ürperir,
