Rüya, Hayal, Gerçek Şiiri

Vedat Okkar

1979-

588

ŞİİR

TAKİPÇİ

ÖNCEKİ ŞİİR

Vedat Okkar Şiirleri

SONRAKİ ŞİİR

Dalmışım gidiyorum gözlerimin götürdüğü yere, belki çok uzaklarda belkide kalbim kadar yakın bana, ama ben ulaşımıyorum ona. Aramızdaki engel nedir? ben seni böylesine severken sense benden kaçıyorsun, ben sana hayatın mutlulukluğunu göstermek isterken, sense geçmişinden korkuyorsun, yoksa hala seviyormusun geçmişini yada geçmişindekini?

Bazen seninle yaşarken herşeyi, bazen anlıyamıyorum seni, belliki üzülmüşün içinde büyük bir yara geçmişin, belliki korkuyorsun unutamıyorsun her nekadar unutmak istesende içinde bir şeyler geçmişine bağlı kalmış korkular, düşünceler, belkide sevgiler yada sevgiliye öfkemi bu seninkisi ne kadar sevmiyorum desende hala seviyormusun yoksa?

Oysaki ben sana gelecek vadediyorum bugünü ve yarınları kır içindeki zincirleri bana gel benim ol sevgi dolu, sana olan hislerim sana olan tutkum sana olan aşkım sonsuzluğun anahtarı.

Geçen hafta sonuydu hava soğuk dışarda ama senin sıcaklığın benim her zaman yanımda, bir kafeye gittim, tektim oturdum sanki daha önceden bana ayırtılmış masaya hava hafiften kararmaktaydı içerde el ele, kol kola eğlenen gençler içlerinde biri vardı ilgimi çekti satlerce o iki çifti izledim imremdim kıskandım. Elleri hiç ayrılmamıştı saatlerce hep göz göze bakıyolardı, onlar belkide beden olarak orda duruyorlardı fakat ruhlarıyla kim bilir hangi yerdeydiler belki şu anda kız kulesinde aşk yaşıyorlardı belkide havana da dans ediyolarda o kadar sıcaktılarki hissedebiliyordum, miami'de kumsalda güneşleniyolarmıydı, denizemi giriyolardiki sıcaklığı buraya yansımıştı. Birden bir ses beyfendi kapatıyoruz! masaya baktım garsondan istediğim nescafe hiç yudumlanmadan soğumuş ortalıklarda kimse kalmamış, oysaki saniyeler önce ki sıcaklık çılgınca eğlenen gençler, ve o iki çift burda değilmiydi yada hayel miydi beni gördüğüm.

Tamamını Oku

Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta

GÜNÜN ŞİİRİ

Gözlerimden Çok Yara ...

Cezmi Ersöz

Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...

Devamını Oku

POPÜLER ŞİİRLER