Rüya Gölgesi Şiiri - Rüstem Badıllı 3

Bir gün doğarken,
ışık sükunetle sarar her köşeyi,
gökyüzü, pastel tonlarında,
bulutlar dans ederken,
hayalin tozlu raflarında.

Yeryüzü, taze bir nefes alır,
toprağın derinliklerinden yankılanan,
cılız bir çiçek sesi,
özlem dolu bir fısıldayış gibi,
bir zamanlar unutulmuş hatıralar.

Bir çayırda kaybolmuş rüzgar,
dolaşır göğsümde,
saçlarımda, gözlerimde kaybolur,
sarı papatyalar, altın çiçekler,
zamanın ağır yürüyüşünde.

Akşam güneşi,
tuvale dokunur,
bütün renkler iç içe,
kan kırmızısı ve deniz mavisi,
bir aşık gibi kavuşurken birbirine.

Ve derin bir göl,
gölgesinde saklar sırları,
belli belirsiz yansımalar,
bir yudum su gibi,
aşkın özünde kaybolmuş hayaller.

Herbir ses, bir melodi,
anların dansı,
ve ben, sıradan bir izleyici,
gözlerim dalmış,
belirsiz düşüncelere açılırken.

Geçmişle gelecek arasında,
düşsel bir köprü kurulur,
kırık notalar ve unutulmuş sözler,
bir rüzgar gibi geçerken içimden,
bırakır beni kendi gölgesinde.

Ve belki de,
bir gün, bu karmaşada,
ruhumun derinliklerinde,
hayallerin peşinden koşarken,
bulacağım, kaybolmuş benliğimi,
bir ışık huzmesinin altında,
sonsuzluğun kollarında.