Rüya Apartmanı Şiiri - Güliz Ardilli

Hiçbir şeyi yapmak zorunda olmayacağıma dair söz verdim başından.
Hayat ne garip,
Güzel bir müzik bile,
Çok dinlenince sıradanlaşabiliyor.
O mu beni bulacak yoksa ben mi onu?
Yine de her şey için teşekkürler.
Unutmayacağım hiç o yeşil gözlerini,
Ve ayartıcı sesini.
Virane bir apartmanın,
En güzel katında yaşadım görmek istediklerimle.
Ama karşıda boğaz vardı.
Çıkmak istesem de kapıdan başaramamıştım.
Apartmanın yaşayan bir ölü gibi olduğunun farkında değildim.
Ben kendi katımdaydım güzel, temiz, manzaralı, beyaz kapılı katta.
Eğer bilseydim sefil insanların yaşadığını,
Ve yıkılmak üzere olduğunu,
Görebilir miydim kendi katımı en güzel?
Sadece benim bulunduğum kat en üstteki güzeldi.
Sadece benimki.
Ama bugün aşağıdaki katların durumunu gördüm,
Bulunduğum yeri de.

8 Eylül 2000 Cuma 14:29 / İstanbul