2006 Tarihinde İstanbul da doğdum. İlk yazımı Türkçe öğretmenim sayesinde 5. sınıfta yazdım. 5. sınıf bittikten sonra uzun zaman yazı yazmadım. Şimdi 8. sınıfım ve tekrar yazmaya başladım. Aslında aklım da yazı yazmka yoktu fakat Türkçe öğretmenimizin desteği ile tekrar yazmak istedim.. İbrahim Şahin'e Teşekkürler...
Biz 5/E sınıfı çocukları olarak daha önce yazdıklarımız sınıf içinde bile okurken sesimiz titrerdi korkudan. Sırf o korku yüzünden yalana sığınırdık ''Yazamadım,aklıma bir şey gelmedi''
Bizim öğretmen külyutmaz ''Yazamadım demeyeceksiniz, yazacağım diyeceksiniz. ''Yazamadım'' sözcüğü sınıfta yasaklanmıştır'' Diye bizi sürekli yazmaya teşvik ederdi hatta '' 5/E sınıfı olarak mazeretlerin ardına sığınma gibi bir lüksümüz asla olmaz'' diye bir sloganımız bile vardı.
Biz yazdıklarımızın sınıfta beğenilmesini hayal ederken duyduk ki yazdıklarımız kitap olacakmış,kitabımız elden ele dolaşacakmış
Türkçe dersinde kağıt savaşı yapan üç öğrenci ses,şamata,kavga... Artı İbrahim Şahin eşittir rehberlik.
Başka öğretmen olsa belki affeder ama bizim hoca fena.
Hiç affetmez,ses varsa direk rehberlik.
Ben sınıfın başkanı,Abdullah yardımcım. Üç suçlu elimizde yukarı doğru çıkıyoruz Geldik Rehberlik Servisi'ne. Kapıyı çaldık,içeri girdik.
Yazdıkça yazmak istiyor insan. Bitmiyor insanın yazma isteği
İlk yazıyı yazdığında arkadan bir sürü yazı daha geliyor. Yazarlık çok başka bir şey. İlk yazdığın yazının kitaba konulmasıyla insan da daha çok istek oluyor. Sonra daha çok ister ve kendini geliştirir. Yazı yazmak artık çocuk oyuncağı gibi gelir. Yazdıkça yazarsın.
Anlattığım gibi önce yazmayı istersin,çabalarsın sonra başarırsın.Kendinle artık gurur duymaya başlarsın. Artık sen büyük bir yazarsın..
Sevgili arkadaşım Ruveyda dediğin gibi insanın yazdıkça yazası geliyor ve bunun en iyi örneği de sensin ve yazılarının devamını bekliyorum seni çok seviyorum.Yazılarına her gün bir yenisini görmek dileği ile.