Rutubetli Yaşam Şiiri - Harun Tolga Peker

Ben,uyandığımda,odamın perdelerini açmam,
Çünkü,gittiğinden beri aydınlığa alışamadım..
Penceremi açmam,
Ne bereket girsin isterim odama,
Ne sensizliğin kokusu çıksın,
Yokluğunda, nefessizlikten canımı çıkarmalıyım,
Canın da odam da çıksın isterim...

Cenaze törenlerine şahit olmalı annem,
Babam,vereme hazır hale getirmeliydi kendini,
Kardeşimin sessiz çığlıkları,
Duvarlarımı kan kırmızıya boyamalı,
Aşkdan eser kalmamalı bu cinayette..

Ayak izlerini,halıya şarap döküp yaktım,
Duvarların dilini paslı bir jiletle kestim,
Azda olsa izin kalmalıydı,
İsmin de adının geçtiği tüm kitapları, aç bir kumrunun ayağına bağladım,
Oda gitti,
Ağladım..

Yastığım da senden kalma çukurun,
Etrafına gözyaşı örgüsü çekiyorum
Dikkat, boğulma tehlikesi..

Ve;
Penceremi açıyorum,
Her sabah inatla doğan güneşin yüzsüzlüğüne,
Rüzgarın koynunu süslemeli
Odam da boynu bükük duran kıbleye dönük iki ceset kokusu....
Artık,hiçbir koku kalmıyor aşka dair..
Annem şahit oluyor,
Babam verem...

Harun Tolga Peker