Rutin Şiiri - Hilmi Tanrıkulu

Kış kendini sakladı,
Ağaçlar çiçek açtı.
Matematiğe vurdu güneş, şehri
Sayım günü sessizliği çıktı...
Ve dünya utandı kendinden....
Toprak bedenim istemediğinden,
Üzüldüm halime,
Oturup yazdım...
Bilindik kelimelerle,
Yollandım bilinmedik cümlelere...
Bitmedi hiç sayfam ve yazmam,
İlham perilerinin sekizi bende bu akşam,
Birini izne yolladım,
Belki de eksikliğim ondan...
Hep rutinim.
Kış kendini sakladığında,
Huylarımı dağıtıyorum odama...
Ağaçlar çiçek açtığında,
Kızıyorum kışın yalanına...
Ve kendinde utanıyor dünya....

Bedenimi kabul ettiremediğimde toprağına,
Aslında hiç kimseyim...
Yazdıklarımı yaşadığımdan,
Ve alıştığımdan kışın yalanına,
Aslında rutinim...