Babamın sakalları gibiydi yalnızlığım
Annemin yüzünden başkasına değmemiş
Gözlerim parlar ve büyürdü gecede
Kediler kıskanmasın diye kapatırdım ellerimle
Boş büyük bir odada büyüdüm ben
Geceleri camın önünde ay ışığı olurdu
Elimden gelmeyecek şeyler vardı
Uyumak, iyiyi düşünmek gibi
Sevdiğini söylememenin cezası
Boşboğazlığın cezası gibi ödenirdi
Cesaretim vardı ama güvenim yoktu
İnsanlara ya da kendini öyle zannedenler
Anlaşma yapmış gibiydi zaman
İnsanlarla, olaylarla bazen dostlarımla
Sanki şu saatte şurada olun demişti
Para bile vermiş olabilir
Herkes buna kader diyor kızıyorum
Aslında büyük bir aldatmaca
Bazen de yalan oluveriyor
Kısacası yaşıyoruz olanlara inanarak
05.01.2002
Kayıt Tarihi : 5.7.2003 12:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!