Rüsva... Şiiri - Habibe Ağaçdelen

RÜSVA

dikenli meşenin asırlık köküydü
ocağına beşik düşürdüğüm
yuttuğum taşların sancısından
velev ki ağlar çocukluğum

acı annedir ipin ucunda sallanan
sesler, deldikçe sırtımda testiyi
gülüşen yezittir yardan uçup
şehrin sokaklarında salınan

Sarıl
Şafağa çömelmiş darada
Kızıla sırınmış rüsva geceye

beş para etmez, şairin mısralarında
yanıktır benliğine esir gerçeği
kızımın ergen düşlerine kına yaktığımda
yaramazsın dedi zavallı adam

gözünü açtım artık bedelin
saçlarımın arasında gevezelik eden
yoldaşsız yarınlara kıvrılır oturur,
meymenetsiz sapağın asıl dilencisi

Haline yan dedi oğlum
Bir bahar düşü bırakmadan ellerine
Sebepsiz sızlamadan kasıkların
Ben bir sokak serserisiyim
İnsanlığa susamış göğsünde...

Bu kadar mı ucuzsun be hayat?

Habibe E. Ağaçdelen