Ruşa Şiiri - Selamı Edemen

Kalbinde bir yer aç bana Ruşa
Ömrümün en yalnız yıllarını sırtlayıp sana geldim
Sana gelirken
Kuşları kafeslere tutsak etmiş insanların kentinden geçtim
Onların gösterişli otobanlarında yürüdüm
Gösterişli arabalarının ezdiği köpek ölülerine ağladım uzun bir süre
Sonra acıyan yanımı sırtlayıp
İyi ışıklandırılmış caddelerinden geçtim
Sokak başlarında bedenlerini satan güçlü ama ezilmiş erkeklerini gördüm
Her adımda ölmek bu olsa gerek
Sana gelirken
Dilencilere tokat atan ayakkabı boyacılarını gördüm
Şehrin her tarafına dikilen milyonlarca boş ev
Ve o evlerin önünde evsiz kalan milyonlarca insan
Soğuktan ölen küçük bir çocuğa göz yummak
İşte buydu yaşlanan dünyamızın tanımı
İşte buydu modern insanımız
Kötülüklerin beni sarmaladığı
Asfaltlarla kaplı yollarından geçtim
Her tarafı binalarla kaplı
Toprak görmemiş kentlerinde, çiçeklerden uzak kalmış insanlarını gördüm
Ama hiçbiri güzel değildi Ruşa
Yağmurla birlikte yüreklerinden yollara akan düşünceler acıttı ruhumu
Ve hiç toprak kokmuyordu caddeleri
…
Ruşa benim muhteşem doğam
Sana gelirken yaşlı ve titrek kadınların
Alın çizgilerinde yürüdüm
Orda onların yalnızlaşmış kaderlerine şahit oldum
Susmak acı bir serzenişti titrek dualarında
Günleri ve ayları kendilerine göre bölen insanların dakik hayatında konuk oldum günlerce
…
Çoğu gece ayların ismini aklımda tutarak sana varacağım günleri hesapladım
Ama kasım ayları beni hep korkuttu Ruşa
Geceleri, ölümün soğukluğuyla ürperirken
Sıcak bir şiir doldururdum heybeme
Ve yarım kalırdı tüm uykularım
Sana gelmek gibiydi