Rumeysa Uzak Şiirleri - Şair Rumeysa Uzak

Tam diyorum kalbim huzur buldu,
Adeta bir deprem kopuyor,
Attığım adım hayır olsun diyorum,
Darmadağın oluyor dünyam.

Gittiğim yol doğrularım,

Biliyor musun kalbin oka dar acımasız ki,
Seni görünce benim bile kalbim soğuyor,
Ama aslında herkes doğduğunda birer melek değil midir?
Anlamıyorum dünyadaki onca meleğe naptınız.

Naptın kalbine? Nasıl bu kadar susuz kaldı?

Geceleri sırdaş bildim kendime,
Yıldızlar dostum ay ışığım oldu,
Elimi atıp açtığım balkon sığınağım,
Başımı kaldırıp gökyüzüne baktığımda duran dünyam.

Sakladım bendeki baharlarını son ışığım,
Kalbine dokunuşlarımın gecesi,
Sevdayla yürüdüğünden beridir sonsuzluk,
Senden kopamayacak sızın belirir beyaz melekler,

Gör sevdadan yeşeren gökyüzünü,

Kalbindeki gözlerim yağmurlarım,
Sessiz çığlıklarım kalbinin esiri,
İçimdeki tutkum,
Sen buğulu hayallerimin kahramanısın.

Kalbim beni gün yüzüne çıkaran ışık,

Bu kadar zorluğun içinde kayboluyorum,
Bir yanım eksik kalıyor,
Ruhumun huzura,
Dünyanın selamete ihtiyacı var.

İçimdeki çocukluğu yakala hayat,

Baksana etrafına,
Her gün ayak bastığın dünyanın girdabına,
Kulağını tırmalayan milyonlarca sese kulak ver kendini bulabiliyor musun?

Ruhun göğe bir kuş gibi uçabiliyor mu?
Bir yaprağın kıpırtısı kadar hızlı geçen bu dünyada kendini bulabiliyor musun?

Sensin karşıma çıkan en derin kuytudaki ilham meleğim
İşte buldum seni
Sen rüzgarlarla savrulup bana gelen ender çiçeğim,
Kalbindeki sonsuzluğa sığındım artık
Seni bana beni sana getiren nedenlerden.

Kandır beni kalbim çizdiğim yolları unuttur bana,
Sonsuzluk istiyorum sonsuza uçmak,
Özgürlük değil sorumlu olmadan hayat bulmak,
Var olmak değil hissetmek bedenini,

Gülmek için değil konu gülerken yaşamak,

Bir yıldız var karşıda hayattan
İçinde taşlaşmış duygular ve ona sahip ruhu
Öldür derken bile yaşatmaya çalıştığı bedeni ve geriye kalan insanlık.